کاش
من سردم است
اینجا سرما بیداد می کند
کاش
پتویی داشتم
اگرچه پاره و نازک
کاش
چراغی داشتم
اگرچه کم سو و کم نور
کاش
کتابی داشتم
اگرچه سفید و بی خط
کاش
خدایی داشتم
اگرچه ظالم و بی هوش
من سردم است
کاش
خورشید
درخت
آسمان
کوهها
و تو
بودید
من سردم است
اینجا سرما بیداد می کند
نمی دونم ۳
خدایا
خدایا
خدایا
خدایا
خدایا
خدایا
خدایا
هستی؟ یا نیستی؟
اگه هستی
پس چرا جواب نمی دی؟
اگه نیستی
پس چرا میگن هستی!!!!!!
یه چیزی بگو
بالاخره ما نفهمیدیم
هستی یا نیستی؟؟؟؟؟؟؟
بی عدالتی
نمی نویسم
برا دیده شدن
شنیده شدن
حتی خوانده شدن
می نویسم
از برای دلم
دلی که شکسته شد
با بی عدالتی
نگاه کن
نگاه کن!
این چشم ها
مملو از پرسش است
و تهی از هر گونه پاسخی!
و در حیرت حسی قریب به غربت نشسته !
این چشم ها
دیر زمانی است که به انتظار نشسته
و علف در سیاهی اش سبز شده!
" و فاصله تجربه بیهود ه ای است
و کوهها در فاصله سردند
.........
بوی پیراهنت اینجا و اکنون
........."
نگاه کن!
این چشم ها به تو می گوید:
" اگر به خانه ات آمدم
ای مهربان
برایت چراغ می آورم و
یک دریچه
که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگری!"
اگر چه
" چراغ های رابطه تاریکند
و کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد!"
من نیز یه صندوقچه ام
می گویم
" قاصدک هان چه خبر آوردی؟
از کجا؟
از که ؟
خبر آوردی؟
.............."
و چه زیاد آرزو می کنم
که قاصدکم
زیبایی ها را خبر دهد
و نشان از دوستی
و سلامتی دوستان داشته باشد!
و تو میدانی
و همگان معترفند که
این سوی آسمان خورشید به تاریکی نشسته و
غروبی دیگر در پیش است
که خبر از شبی طولانی دارد!
اما من حس میکنم
زند ه ام
اگرچه گاهی
ثانیه ها را میکشم
دقایق را له می کنم
ساعت ها را فراموش می کنم
روزها را نادیده می گیرم
و شب ها را بی خیال می شوم!
ولی
در آستانه سی سالگی
جاری شدن
و در حرکت بودنم
را حس می کنم!
گاه طغیان می کنم
و سر به شورش می گذارم!!
و گاه همچو نسیم صبحگاهی
به ساحل آرامش می نشینم!
می دانم که بسیار نمی دانم!
اما
"می خواهم آب شوم در گستره افق
آنجا که دریا به انتها می رسد و
آسمان آغاز می شود
می خواهم با هر آنچه مرا در بر گرفته
یکی شوم
حس می کنم میدانم
دست می سایم و
می ترسم
باور می کنم
و امیدوارم
که هیچ چیز با من به عناد بر نخیزد
..........."
آشفته تر از همیشه و هر زمان
باران
نمیدونم ۲
قیافه بهت زده ام را
نیازی به توضیح نیست
چهر ه ام حکایت
ندانم کاری های بسیار است
چه مضحک و خنده دار شده ام
گویی وقتی یک پیچ را به اشتباه رد میکنی
همه مسیر به غلط می شود
یعنی راه من کدام است؟
به کدامین سو می روم؟
به کدامین سو میکشد مرا
این جهل بی پایان!!!!!
نمیدونم۱
نمی دونم زمانیکه
پوچی سراسر وجودت را میگیره
و
تهوع از زندگی
رهایت نمی کنه
و هر لحظه این امکان وجود داره
که زندگی رو با تمام امکاناتش
بالا بیاری
چه باید کرد
تو میدونی؟؟؟؟؟؟؟
اگه میدونی به مقدساتت قسم
به منم بگو
نوشتن
میدونی
من فکر میکنم
نوشتن
برا شنیده شدنه!!!!!
ما می نویسیم برای اینکه:
فراموش کنیم
یا همیشه یادمون باشه
به هر حال اینکه شنیده بشیم
مهمتر از اینه که
خونده بشیم!!!!!
نظر شما چیه؟؟؟؟؟؟؟
همراه باران
باران می آید.
صدای باران را می شنوم
و خوشحالم.
شمعی روشن کرده و در روشنایی سحر انگیزش
قلم به دست می گیرم
و شروع به نوشتن می کنم
نوشتن برا ی فراموش کردن
می نویسم تا فراموش کنم
می نویسم تا خاطره ای را بایگانی سازم
می نویسم تا از دست افکار و تخیلاتم
رهایی یابم
پس نوشتن از برای رهایی است
نه چیز دیگر.
وقتی باران می آید
احساس می کنم ،خدا با من آشتی است
وقتی باران می آید
احساس می کنم خدا بیشتر دوستم دارد
خیلی زیاد
بیشتر از بیشتر
وقتی باران می آید
احساس می کنم،خدا با من است
خدا اینجاست
شاید خدا باران است
یا باران خداست!
از آسمان باید پرسید
که باران فرزند کدامین است؟
کاش می شد ،در این سکوت و سیاهی شب
همراه این باران زیبا،به خیابان بروم!
شاید هم به میعادگاه همیشگی ام
"پشت بام"
این قدر زیر باران بمانم و قدم بزنم و به کوهها و آسمان خیره شوم
تا آب شوم
سراسر
به قول تو:"خیس خیس"
شمع مظلومانه می سوزد
و آب می شود
تا به تاریکی ام روشنایی بخشد
و من از او عذر خواهی می کنم
و تشکر
به خاطر همه فداکاری اش
به خاطر همه زیبایی سوختنش!
گمان نمی بردم که
سوختن و آب شدن
اینگونه و اینچنین زیبا باشد!
چراغت را روشن می بینم
و بر خود می لرزم
و در دل شادم
که او،بیدارست
که اوست،آنجا!
اما دشنه تردید امانم نمی دهد
....چرا هیچ نشانی نیست......چرا هیچ نگفته......هیچ نمی گوید........
توان سخن گفتنم نیست
مرا چه می شود؟؟؟؟
گویی خسته ام
خسته ام از همه تردید ها
خسته ام از چون و چرا؟؟؟
خسته ام از این همه قاعده و بازی
و بازیگران نا وارد!
" از بس که بر آورد غمت آه از من
ترسم که شود به کام بد خواه از من
دردا که ز هجران تو ای جان جهان
خون شد دلم و دلت نه آگاه از من"
من همیشه انتخاب گر بودم و فاعل و جان دار!
مهم این است که در همه موارد "انتخاب کردم"و "شجاعت انتخاب "داشتم
حتی به غلط و اشتباه
حتی با ریسک باختن،از دست دادن و تباه گشتن!
"خنک آن قمار بازی که بباخت
هر چه بودش
بنماید هیچش الا هوس قمار دیگر"
و این همه ،خود زندگی است
و معنای بودن!
و تو را انتخاب کردم
نه به خاطر اینکه
"فوق العاده ای"
یا به قول خودت
"با بقیه متفاوتی"
و یا چنین و چنانی...........!
نه!
تو را به دوستی برگزیدم :
چون "دلم خواست"
"دلم گفت"
چون "تمنای قلبم بود و خواهش روحم"
تو را به دوستی برگزیدم:
چون "برایم کتابی آشنا بودی "
شاید یه شعر از شاملو
شاید هم یه رمان کلاسیک قرن 18-19
تو را برگزیدم به دوستی:
چون"می شناختمت به نیکی"
چون "خودت بودی"
"خود خودت"
"نه ذره ای کمتر نه ذره ای بیشتر"
فقط خودت
آبی آبی سبز سبز قرمز قرمز زرد زرد سفید سفید
چه رنگارنگ و چه یکتا
مانند رنگین کمان پس از باران
زیبا و زیبا و زیبا
"ما کار و دکان و پیشه را سوخته ایم
شعر و غزل و دو بیتی آموخته ایم
در عشق که او جان و دل و دیده ماست
جان و دل و دیده هر سه را سوخته ایم"
نمی دانم چرا موضع گیری می کنی؟
نمی دانم چرا در مقابلم سنگر گرفته ای؟
شدی"مثل همه"
آره
"مثل همه"
دیگه "خودت "نیستی
حداقل برای من "خودت "نیستی
گویی در حال بازی شطرنج هستی
به مانند شطرنج بازی مغرور !که ساعتها مهر ه ای را تکان نمی دهد!
از ترس باختن.
به مانند تاجری خود دار!که نمی گوید حقیقت را !
از ترس زیان.
گویی به "سیاست" نشسته ایم
گویی به "جنگ و جدال "آمده ایم!
ما را چه می شود؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
ما را چه می شود؟
"چه کسی می خواهد
من و تو
ما
نشویم
خانه اش ویران باد"
به یاد عصر خسته ای که تو،"خودت"بودی!
"تو نه چنانی که منم،من نه چنانم که تویی
تو نه بر آنی که منم،من نه بر آنم که تویی
من همه در حکم توام ،تو همه در خون منی
گر مه و خورشید شوم،من کم از آنم که تویی
با همه ،ای رشک پری، چون سوی من بر گذری
باش،چنین تیز مران،تا که بدانم که تویی "
با خودم در جدال بودم که آیا به ندای دل گوش بسپارم
یا به "سنت ، عرف و عادت "سر تسلیم فرو آرم؟؟؟
گل ها را دیدم و از خود بیخود شدم
و از یاد بردم همه قول و قرارها را.
بهار که زیباست ،آسمان هم زیباتر،کوهها هم هستند
و باران می بارد
پس چه اهمیتی دارد که تو چه قضاوتی داشته باشی؟
"دست ات را به من بده
دست های تو با من آشناست
ای دیر یافته با تو سخن می گویم
به سان ابر که با توفان
به سان علف که با صحرا
به سان باران که با دریا
به سان پرنده که با بهار
به سان درخت که با جنگل
سخن می گوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من
با صدای تو آشناست"
چه خوب است که یکدیگر را نمی بینیم
و از هم شناخت پیدا نمی کنیم
و ایدآل هایمان،شکسته نمی شود!
و در توهم "این همان است"
باقی می مانیم.
توهم و تخیلی که ساخته و پرداخته
خود ماست.
رویایی که جانش بخشیدیم
نطفه گرفت و زاده شد و بزرگش کردیم.
"اشک رازی است
لبخند رازی است
عشق رازی است
اشک آن شب ،لبخند عشق ام بود"
و کلام آخر اینکه
امروز بیشتر از هر زمان به دو درس زندگی باور دارم
و امید اینکه فراموش نکنیم
که:
"در اوج هر لذتی، بذر دردی نهفته است"
"تهوعی باید تا تحولی شاید"
انتظار
و هنوز به انتظار نشسته ام!
چه ابلهانه
و چه زیاد به انتظار نشسته ام!
و می خندم
"به شوری که از ما ابلهی می سازد"
به انتظار خبری از تو
از برگشتنت به خیر و سلامتی!
و چه حماقتم بسیار است!
و هر چه حماقتم بیشتر
شورم بیشتر!
و انتظار تجربه بیهوده ای است
و کوهها در انتظار سستند
و خورشید در انتظار بی رنگ
و آسمان در انتظار خالی تر از همیشه!
شاید که کودکانه به انتظار نشسته ام!
آسمان امشب دگرگون است
و آسمان دل من هم!
رهایت کردم و آزاد شدم!
بودنم را مزه مزه می کنم
گاهی شیرین گاهی تلخ
گاهی شور گاهی تند
ولی این طعم دیگری است
انتظارم را می چشم ، می جوم و قورت می دهم
طعم گس انتظار
آشنا و بد مزه
نه هیچ وقت به مذاقم خوش نیامد
امید که هیچ گاه به انتظار ننشینی
حتی انتظاری شیرین نیز ،ته مزه ای تلخ دارد!
"....ای گفت و گوی دلم با تو
تو روح روییدنی،سحر سبز جوانه.
اما تو بی شک عجیبی
مریم تر از مریم و عیسی تر از عیسی!
ای نازنین تر مخاطب
ای آبی روشن،ای آب
امشب دلم آرزوی تو دارد.
نجوا کنان و خوش با خدای خویش
می نالد و گفت و گوی تو دارد"
"پر کن پیاله را !
"پر کن پیاله را!
کاین آب آتشین،
دیری است ره به حال خرابم نمی برد!
من با سمند سر کش و جادویی شراب،
تا بیکران عالم پندار رفته ام............."
"...صدا کن مرا
صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می روید..."
ای همیشه سبز
ریشه هایت استوارو
سبزیت سبز تر
آگرین نامه ۱
بیا تا برایت بگویم خستگی من چقدر بزرگ است
بیا تا برایت بگویم
در من هیچ چیز زند ه ای نیست
نه پرنده ای
نه حتی ماهی
در من نور نیست
زندگی نیست
عشق نیست
سراسر مردگی
سراسر تاریکی
سراسر نومیدی
چشمانم را می بندم
و به درونم می روم
هیچ نمی یابم
هیچ نمی جویم
جز یغضی فرو خفته در گلو
و چشمانی که همیشه تر است
شوقی نیست
نه آوازی نه پروازی
پس کجاست ان همه شور
چه کسی بال پرواز مرا تیر نشاند
چه کسی زنجیر کرد مرا
کاش تنهایی من بو میداد
کاش غربت من گم میشد
کاش صبح میماند
کاش میخندید به من تاریکی شب
............
............
............
خیر مقدم
با عرض سلام و خیرمقدم به خودم که امشب به جمع دوستان وبلاگ نویس پیوستم.
منتظر خوشامد گویی های شما دوستان مهربان هستم.