بارانی باید...
بارانی باید...
« همه چیز گاه اگر کمی تیره می نماید...
باز روشن می شود زود
تنها فراموش مکن این حقیقتی است:
بارانی باید؛تا که رنگین کمانی بر آید
و لیموهای ترش تا که شربتی گوارا فراهم شود
و گاه روزهایی در زحمت
تا که از ما انسان های تواناتر بسازد
خورشید دوباره خواهد درخشید؛ زود
خواهی دید. »
کولین مک کارتی
تو کجایی؟
« تو کجایی؟
در گستره بی مرز این جهان
تو کجایی؟
من در دور دست ترین جای جهان ایستاده ام
تو کجایی؟
در گستره ناپاک این جهان
تو کجایی؟
من در پاک ترین مقام جهان ایستاده ام »
برام نوشته
یه بنده خدایی برام نوشته :
چه بی رحمانه
قدر تو را ندانستم
ای یگانه
آواز دلنشین همه ی عمرم
چه بی رحمانه
تو را شکستم
کاش
من سردم است
اینجا سرما بیداد می کند
کاش
پتویی داشتم
اگرچه پاره و نازک
کاش
چراغی داشتم
اگرچه کم سو و کم نور
کاش
کتابی داشتم
اگرچه سفید و بی خط
کاش
خدایی داشتم
اگرچه ظالم و بی هوش
من سردم است
کاش
خورشید
درخت
آسمان
کوهها
و تو
بودید
من سردم است
اینجا سرما بیداد می کند
نگاه کن
نگاه کن!
این چشم ها
مملو از پرسش است
و تهی از هر گونه پاسخی!
و در حیرت حسی قریب به غربت نشسته !
این چشم ها
دیر زمانی است که به انتظار نشسته
و علف در سیاهی اش سبز شده!
" و فاصله تجربه بیهود ه ای است
و کوهها در فاصله سردند
.........
بوی پیراهنت اینجا و اکنون
........."
نگاه کن!
این چشم ها به تو می گوید:
" اگر به خانه ات آمدم
ای مهربان
برایت چراغ می آورم و
یک دریچه
که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگری!"
اگر چه
" چراغ های رابطه تاریکند
و کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد!"
من نیز یه صندوقچه ام
می گویم
" قاصدک هان چه خبر آوردی؟
از کجا؟
از که ؟
خبر آوردی؟
.............."
و چه زیاد آرزو می کنم
که قاصدکم
زیبایی ها را خبر دهد
و نشان از دوستی
و سلامتی دوستان داشته باشد!
و تو میدانی
و همگان معترفند که
این سوی آسمان خورشید به تاریکی نشسته و
غروبی دیگر در پیش است
که خبر از شبی طولانی دارد!
اما من حس میکنم
زند ه ام
اگرچه گاهی
ثانیه ها را میکشم
دقایق را له می کنم
ساعت ها را فراموش می کنم
روزها را نادیده می گیرم
و شب ها را بی خیال می شوم!
ولی
در آستانه سی سالگی
جاری شدن
و در حرکت بودنم
را حس می کنم!
گاه طغیان می کنم
و سر به شورش می گذارم!!
و گاه همچو نسیم صبحگاهی
به ساحل آرامش می نشینم!
می دانم که بسیار نمی دانم!
اما
"می خواهم آب شوم در گستره افق
آنجا که دریا به انتها می رسد و
آسمان آغاز می شود
می خواهم با هر آنچه مرا در بر گرفته
یکی شوم
حس می کنم میدانم
دست می سایم و
می ترسم
باور می کنم
و امیدوارم
که هیچ چیز با من به عناد بر نخیزد
..........."
آشفته تر از همیشه و هر زمان
باران